Al een tiental jaar vooraleer de voetbalclub Valaarhof in 1970 werd opgericht, werd op het Valaar af en toe in teamverband tegen een bal getrapt. Het allerprilste begin bewijst dat niet alleen sprake was van een wijk-, maar zeker ook van een parochieploeg. Want het op het eerste gezicht voetbalvreemde feit van de benoeming van onderpastoor Mennes tot pastoor van Zichem in 1957 bleek de basis van een niet te stoppen ontwikkeling.

Er werd door de Valarianen namelijk een heus feestprogramma uitgeknobbeld om de geliefde onderpastoor in zijn Zichem eens te gaan opzoeken. Eén onderdeeltje was een voetbalwedstrijd, de allereerste match ooit door de KWB-vrienden van het Valaar gespeeld. Enkele namen zijn door geheugens nog terug opgevist: Paul Van Den Eeckhout (doelman), Charel Scheltjens, Jos Cardon en (jawel toen al,) Miel Van Doorslaer, op geleende shoes van zijn broer nog wel. De eerste uitslag was niet echt riant, er werd met zowat 8-0 verloren…

Maar het voetbalvirus had toegeslagen en was niet meer te stoppen. Een terugwedstrijd was het logische vervolg. Daarvoor werd duchtig geoefend op de weide van boer Verschueren in de Gebroeders De Wachterstraat waar nu de “gelen blok” staat, later ook het decor voor enkele wedstrijden. Er werd zo gewetensvol getraind dat de twee illustere sterspelers Fons De Saeger en Miel Van Doorslaer mekaar op een bepaald moment zelfs de netels insleurden.

De dubbele confrontatie met Zichem smaakte inelk geval naar meer. De contacten met andere KWB-afdelingen (Heilig Hart Krugerstraat, Sint-Eligius Antwerpen, Sint Niklaas Hemiksem) werden aangewend om vanaf 1960 al eens regelmatiger de shoes aan te binden. Uit 1960 stamt ook de wellicht allereerste aankondiging van Valaarse voetbalprestaties op krantenpapier. Voor de organisatie van zulke wedstrijdjes kreeg de KWB zelfs een aparte onderafdeling “Sport en Ontspanning”, waarvoor op 20 november 1960 ook een afzonderlijk bestuur werd opgericht.

Zoals ook de volgende 35 jaar het geval zou zijn, werden de vergaderingen voorbereid door Miel Van Doorslaer. Zijn boekje met die voorbereidende notities bestaat nog steeds, en is trouwens een belangrijke bron voor dit deel van onze geschiedenis. We kunnen er zelfs het allereerste bestuur uit reconstrueren: Miel Van Doorslaer, voorzitter; Jos Cardon, ondervoorzitter; Fons De Saeger, schatbewaarder; Leon Van Der Weken, secretaris; Marcel Thys, tweede secretaris; Jos Stuyts.

Een volgende stap in de groei was de organisatie van een eerste tornooi. Het werd ingericht ter nagedachtenis van Luc Poils, een overleden parochiemedewerker. Ter gelegenheid van de finale, op 29 april 1961, werd ons aller Pachthofplein, dat er toen nog wel lichtelijk anders uitzag, plechtig ingehuldigd. De wei vol onkruid was toen eigendom van De Ideale Woning, maar ze werd dagenlang door enkele vrijwilligers met de spade bewerkt om ze toch maar enigszins gelijk te krijgen. Welgekomen hulp was er ook van een bulldozer die op dat moment de Letterkundestraat aan het doortrekken was. Dit zware pionierswerk zal ongetwijfeld gepaard zijn gegaan met de nodige verfrissingen om de dorstigen te laven.

Misschien hebben de veelvuldige glasscherven die nu nog wekelijks op het pachthofplein gevonden worden, hier wel iets mee te maken? Hoe dan ook, Heilig Hart Hoboken (de Krugerstraat) sleepte de kristallen vaas in de wacht door onze Sint-Jan-Evangelist droogweg met 5-0 in zijn hemd te zetten. Maar de elf helden die ooit de eerste officiële wedstrijd op de Heilige Voetbalgrond van het Valaar afwerkten, verdienen een plaats in de annalen (ook al beseften zij toen absoluut niet dat zij de pioniers waren van een rijke en lange voetbaltraditie op het Valaar). In 2-3-5 opstelling waren dat: Doelman Gust Haurau; verdedigers Miel Van Doorslaer en Carlo van Den Branden; middenvelders Jef Van Meensel, Marcel Wendelen en Cois De Doncker; aanvallers Jean Verrept, Jos Megens, Fred Odeurs, Rik Verhoeven en Wim Gortz.

Sporten werd ‘in’ op het Valaar, zodat hoe langer hoe meer sportieve manifestaties (o.a. volleybal en turnen) georganiseerd werden. De voetbalwedstrijden, meestal in de zomermaanden, omdat dan ook de talentvolle voetballers (die ergens anders clubverplichtingen hadden) konden deelnemen. Op 10 september 1961 nam Sint-Jan-Evangelist weerwraak op de Krugerstraat door in Hoboken de finale van hun tornooi met 2-3 te winnen.

Vanaf 1962 werden zelfs af en toe twee ploegen in lijn gebracht : een veteranen-(+35) en een jongerenelftal. Bij de jongeren speelden ook al latere Valaarhofbekenden als Leon De Vlieger, Nand Boeye, Carlo Van Den Branden, Luc De Wachter en Paul Heyninck. Het Valaar werd ooit zelfs opgedeeld om voetbalredenen. De ‘oude wijk’(Letterkundestraat en omstreken) versloeg na een hartverscheurende strijd de ‘nieuwe wijk’(de huisjes rond het Pachthofplein) met de penalty’s. Zo ging het nog verschillende jaren door, tot tenslotte de onvermijdelijke vraag werd gesteld: waarom richten we op het Valaar niet een echte voetbalclub op? Een groots opzet en geslaagd tornooi met deelname van onze eigen KWB-ploeg, jeugdhuis Tombe, Boodt (jeugdhuis St.-Jan Vianney) en Real Vasas gaf dan de doorslag.

Het initiatief werd uiteindelijk genomen door Piet Appels. Hij had enkele jaren lang de Kielse Familiekring beheerd, maar was er in niet al te beste verstandhouding weggegaan. Door de contacten met het toen roemruchte Racing Kiel had Piet ook Het Katholiek Sportverbond leren kennen, en hij wou wel eens bewijzen dat ook het Valaar in staat was een ploeg van niveau bijeen te krijgen. Een naam was het kleinste probleem, want ‘tsoltje’in de Letterkundestraat was zopas vervangen door een spiksplinternieuw parochiecentrum met de ronkende naam Valaarhof. Het idee om ook de voetbalclub met die naam te laten pronken kwam van Leon De Vlieger. Enkele enthousiaste gelijkgezinden schaarden zich in het café rond de lange tafel in de hoek die sindsdien al een kwarteeuw voetbalvreugde-en leed heeft meegemaakt. Precies in die hoek werd tijdens de stichtingsvergadering van 4 mei 1970 de voetbalclub Valaarhof opgericht. Piet Appels stortte bij de toenmalige Koninklijke Sportfederatie van België (K.K.S.F.B.) de verplichte waarborg van 2000 Bfr. En liet de naam ‘Valaarhof’ optekenen.

De eerste voorzitter werd Jan Pauwels, de eerste ondervoorzitter Wim Van Den Brande. De job van secretaris vond iedereen op die vergadering nogal een zware brok, en omdat niemand echt bereid bleek, werd Miel Van Doorslaer aangeduid, bijgestaan door tweede secretaris Jos Stuyts. Een schatbewaarder dan nog. Ook daar veel aarzeling, maar de meest ongewone oplossingen blijken later dikwijls de beste. Fons De Saeger was te laat voor de vergadering, hij werd dus maar tot schatbewaarder gebombardeerd, en toen hij even later binnenkwam, werd hem dat droogjes meegedeeld. Voor de pr zouden Piet Appels en Pol Van Baelen instaan. Alle administratieve zaken geregeld, Valaarhof kon dus echt van start gaan!

 

Decennia later is onze geliefde club Valaarhof nog steeds bestaande en gaan we verder met dezelfde passie als van weleer!